२१औ शताब्दीको आधुनिकता र जटिलतासँग लड्दै गरेको एउटा सुन्दर जीवन। जो आफ्नै शैली र बूतामा बाँच्न जानेको छ। सँधै हसिलो-खुशीलो र उन्मत्त (बिन्दास)शैली बोकेको जीवन- आभाको त्यो रमाइलो अनि लोभलाग्दो जीवन। परिवार भन्नु लोग्नेस्वास्नी छन्। दुबैजना कत्ति मिलेका, आ-आफ्नै कमाइमा रमाएका, यसै भन्थे सबैले। मैले पनि यस्तै सोच्थे। तर गए राती अचानक एकदमै मौन र शान्त देखिई आभा। जस्तैः ठूलो समुन्द्रीक आँधीपछिको शान्त र भयानक मौनता। आभाको बिन्दास शैलीभित्र चेपिदै आएको अदृश्य कथा जो आज एक्कासी मौनताको खोल ओढेर बाहिर चियाइरहेको छ। त्यही मौनताको डिल भत्काउँदै त्यो भित्री कथा उघ्रिन्छ। जहाँ आभाले आफू एउटी आइमाई हुनुको पीडा र दुःखको कथा लुकाएकी थिई। दुःखजीलो पढेर कत्रो हण्डरबाबजुद भेटेको जागिर, जागिरको आडमा उदाएको खुशी, आत्मविश्वास अनि त्यही जागिरको लहरासँगै जेलिएको कैयौ सपना, सबै चकनाचुर भयो एकैपलमा। अफिसबाट ढिलो घर फर्केको निहूँमा लोग्नेले एकै बाक्यमा भनिदिए 'लोग्ने या जागिर?'। यही छोटो बाक्यले आभाको घाँटी अठ्यायो। शब्दभित्र लुकेको गहन कुराहरु ओकल्दै जाँदा आभा भक्कानिएर आउँछे। त्यसबेला मलाई मनिषा गौचनको 'आइमाई' शीर्षकको कविता झल्झली याद आउँछः
"घरको सङ्घार नाघ्दा
सङ्कटको घण्टी बज्छ मनमा
र, लाग्न खोज्छ त्रासको दैलो
आँगन छोडेपछि
सावधानीको अर्को घण्टी लाग्छ पाइलामा
बाटो लागेपछि हुरी चल्छ शङ्काको
यसो आँखा डुलाएपछि
आफैमाथि घोप्टिएको पिजँडा देख्छे
र, थुचुक्क पर्छे
हरदिन कुनै एउटी आइमाइ"
(साभारः फुलहरुको रङ छैन)
आफ्नो मौनतालाई क्रमश आफैले चिरा पार्दै जान्छे आभा। आफ्नो जीवनको दुबै पाटोलाई राम्ररी सँगाल्छे। एक भागलाई अदृश्य राख्छे, आफैभित्र समेट्छे। अनि अर्को भागलाई पुनः उस्तैगरी उदाङगो पारेर डोर्याउँने संकल्प गर्छे। तब, झनै सुन्दर र हसिलो देखिन्छे- त्यही आभा।
