मन सल्बलाएको १२० सेकेण्ड

गत माघ ८ मा सरकारले पेट्राेलियम पदार्थमा मूल्यबृद्धि गरेपश्चात सडकमा उर्लेका सर्वसाधारण ।

यसो विचार आयो मनमा, २ मिनेट दिमागलाई कष्ट दिउँ न त । आखिर के चाहिँ सोच्दो रहेछ ????
समय शुरु...

बिना सोच, बिना टुङ्गो धुन्मुनिदै, धरमरिदै भविष्यतिर लम्किरहेको बालापन । न कोही पथ प्रदर्शक, न कुनै तथस्ट विचार । बाक्लो कुहिरोभित्र रुमिल्लएझैँ चलिरहेको दिनचर्या । 'जे पर्छ त्यहि टर्छ' भन्ने ढाँचामै बितिरहेका प्रत्येक पल अनि त्यहि पलहरुसँगै भौतारिदै, अल्मलिदै, बिना योजना, बिना चेत तर केही उत्साहसाथ अनायसै राजधानी प्रवेश । यहाँ ल्याइपुर्‍याउने तत्व वा बहाना जे जस्तो भएपनि आफ्नै सपना, कल्पना, लक्ष्य खुट्‍याउनै सकिएन । जहाँ, जहिले जसको सामु या जुनसुकै परिस्थितिमा पनि सम्झौता गर्ने बानीसँगै हुर्कीबढी आज पनि त्यही बानी । नानीदेखि बसेको बानी, कठै कसरी छुट्‍ला र ? सायद एउटा विडम्बना नै हो यो ।

राजधानीको वातावरणमा नयाँ परिवेश र नौलो अनुभूति छ । शनिबार बिहान मात्रै जय बागेकश्वरी र चावहिलमा मटि्टतेललगायतका इन्धन नपाएवापत बिभिन्न भाँडाकुँडासहित चक्काजाम गर्दै टायर बालियो । यो कथित शहरमा सबै छ । के दिएन र शहरले ? दु:ख, सुख, परिवर्तन, कोलाहल र त्यसभित्रको एक्लोपन, उदासीनता अनि धेरै कुरामा 'बानी पर्नु' । अझ तत्कालिन परिस्थितिमा भन्ने हो भने हरेक कुराको अभावसहितको मूल्यबृद्धि र कष्टकर दिनचर्या अचूक बनेको छ । जस्तै: 'बिना'को सन्दर्भमा– बिना इन्धनको यातायात, बिना बिजुलीको उज्यालो, बिना ग्यास–मट्टितेलको चुल्हाचौका, बिना पानीको धारा तथा नल आदि आदि । अब 'सहित'को सन्दर्भमा उपलब्ध हुने कुरा पनि हेरौँ न । घण्टौँको कष्ट तथा लामो समयसम्म पालो कुराईसहितको इन्धन, भारी मूल्यबृद्धिसहितको खाद्यान्न, तरकारी तथा फलफूल, पहिलेको तुलनामा थोरै सवारी साधनसहितको खुल्ला सडक, लोड सेडिङसहितको कार्यालय कामकाजमा आराम (साथै आगलागीको घटना) आदि इत्यादि । यस्ता महत्वपूर्ण अवस्थाका कैयौँ चरण पार गर्नुपर्ने आवश्यकता भयानक हो कि साधारण् ? चक्काजाम र बन्द हड्ताल तथा धर्नाजुलुस नभए त पशि्चमबाट घाम उदाउछ कि । धन्न‌‌ हड्‍डी खियाउँदै झिँझ्याट्‍ लाग्दो चिच्याहटभित्रै दिल खोल्दै रमाउने क्षमता छ हामीमा । धन्य भगवान ।

आफ्नै सिङ्गो दिमाग र कामले भ्याउने भएदेखि संसारै भ्याइदिने मन छ तर अफसोस जाबो एउटा लछरपाटो लाउन त्यत्रो कन्तबिजोग अनि अरु के कुरा गर्नु र ? खुइया... अब परिस्थितिबस रम्ने, खेल्ने बानीसँगै औँसी पुर्णे वा झरीबादलमा पनि हसिलो, उन्मत्त र फुरुङ्ग बन्नुपर्छ । यहि हो जीवनको जीउने सार, समस्या र मुद्दाको मूल भण्डार, नेपाल र नेपालीका लीला अपरम्पार ।
समय समाप्त ।